Współcześnie, jak nigdy do tej pory w historii ludzkości, dużo czasu poświęca się wyglądowi. Ludzie chcą wyglądać zawsze młodo, mimo upływających lat, zawsze olśniewająco, mimo trybu życia, jaki prowadzą (imprezowanie, picie dużych ilości alkoholu). Wygląd to właściwie jeden z filarów aktualnego świata, jaki świadczy o powodzeniu i osiągnięciu sukcesu w życiu. Nic dziwnego, że na jego tle powstaje wiele fobii i zaburzeń, ponieważ siłą rzeczy nie każdy może być piękny, wiecznie młody, idealnie szczupły. Wielu ludzi nie umie się z tym pogodzić i stale porównują się z innymi. Jest to przyczyną zaburzenia zwanego dysmorfofobią. Składają się na to zaburzenia różne czynniki, nie tylko kulturowe, ale i uwarunkowania psychologiczne, biologiczne, a nawet rodzinne. Zaburzenie to jest często bagatelizowane a nawet wyśmiewane przez innych, uważających, że to przesada. Potęguje to poczucie stygmatyzacji osób zburzonych oraz jest podłożem do rozwoju depresji. Stale powoduje wysokie cierpienie i stres emocjonalny a także wrażenie opuszczenia przez wszystkich. Oto kilka typowych objawów dysmorfofobii, na jaką cierpi coraz więcej ludzi różnej płci, nawet w bardzo młodym wieku.
- Nadmierne przywiązywanie wagi do wyglądu. Problemem osoby zaburzonej jest wiara w to, że jej ogólny wygląd, albo jakaś jego specyficzna część jest wyjątkowo brzydka i wymaga naprawy. Czasami wyobrażenia tej osoby na temat swojego wyglądu są całkowicie błędne, ponieważ inni widzą, że wszystko z nim w porządku, albo defekt istnieje, lecz jest niewielki. Na tyle niewielki, że gdyby nie ciągłe narzekanie, nikt nie zwróciłby na to większej uwagi.
- Cierpienie psychiczne związane z elementem wyglądu. Dana osoba jest wprost przerażona i zrozpaczona tym, jak wygląda. Doprowadza to do kuriozalnych sytuacji jak na przykład w skrajnych przypadkach niechęć do opuszczania swojego pokoju. Zaburzona osoba unika kontaktów z innymi ludźmi, jest przekonana, że wszyscy obcy widzą jej wadę. Ma tendencję do wybierania odzieży i dodatków w taki sposób, aby ukryć swój wygląd, zamaskować defekt. Woli nie wychodzić na przykład na basen lub na plażę, gdzie większość ciała jest odkryta.
- Lęk przed krytyką wyglądu. Krytyka to potwierdzenie największych lęków i fobii osoby zaburzonej. Dlatego negatywna opinia na temat jej nosa, uszu, wyglądu twarzy jest dla osoby zaburzonej dysmorfofobią życiową tragedią. Może doprowadzić do dalszego rozwoju zaburzenia i zaostrzenia objawów.
- Brak czynników towarzyszących. Dysmofofobia jest zaburzeniem, jakie nie ma objawów towarzyszących w postaci innych chorób. To ona jest przyczyną rozwoju na przykład depresji, zaburzeń lękowych. Jednak w większości przypadków nie występują żadne choroby psychiczne.
- Obsesyjne myślenie o zmianie. Osoba cierpiąca na objawy dysmorfofobii robi wszystko, aby zmienić stan rzeczy, który według niej niszczy jej życie. Dlatego zbiera pieniądze na zabiegi kosmetyczne a nawet operacje plastyczne, dużo eksperymentuje z makijażem, strojem, nowymi technikami maskowania niedoskonałości. Jednak jest to błędne koło, ponieważ nawet poprawienie nosa czy innych części ciała zaspokaja daną osobę jedynie na krótki czas. Dopóki nie odkryje ona u siebie innego mankamentu, jaki natychmiast wymaga usunięcia. Dysmorfofobia jest zaburzeniem umysłu, a nie rzeczywistym defektem ciała. Wobec tego próby naprawienia wyglądu mogą nigdy nie mieć końca.
- Wysoka desperacja. Jeśli osoba zaburzona nie ma możliwości odbycia operacji ze względów finansowych lub innych, często dochodzi do aktów desperacji, na przykład próby samodzielnego usunięcia defektu. Jak łatwo się domyślić, doprowadza to do ryzyka trwałych okaleczeń.
- Wystąpienie objawów w okresie dojrzewania. Okres dojrzewania jest trudnym czasem dla ludzi bez względu na płeć. To wówczas zmienia się ciało, a psychika dopiero się kształtuje, bywa że nie jest w stanie nadążyć za szybką transformacją. Wobec tego nastolatek przejmuje się swoim wyglądem i jest bardzo wrażliwy na swoim punkcie. Ponadto jest bardzo podatny na wpływy, szczególnie rówieśników. Nie ma jeszcze swojej własnej, zrównoważonej opinii i woli podążać za dążeniami grupy rówieśniczej, nastawionej na osiągnięcie popularności. Gwarantuje to tylko dobry wygląd.
- Bardzo częste korzystanie z luster. Osoby z dysmorfofobią są ogarnięte obsesją ciągłego kontrolowania swojego wyglądu. Dlatego zawsze mają pod ręką przenośne lusterko, a ich domy są ich arsenałem.
- Negowanie seksualności. Problem ten dotyczy w dużej mierze kobiet. One w kulturze są często przedstawiane jako obiekt seksualny. Jednak dotyczy to wyłącznie kobiet atrakcyjnych. Te mniej ładne lub mające nadwagę nie są brane pod uwagę jako wartościowe osoby, mające coś do zaoferowania. To podłoże do rozwoju dysmorfofobii a także jej objaw, jakim jest unikanie kontaktów seksulanych, oziębłość, a nawet niejednokrotnie unikanie kontaktu w ogóle z płcią przeciwną. Dysmorfofobia rozwija się także jako efekt na przykład napaści seksualnej, wykorzystywania seksualnego przez dorosłych w dzieciństwie, albo w wyniku innych traumatycznych przeżyć.