Gdy jest mowa o chorobach dotyczących odżywiania, oczami wyobraźni widzimy osoby otyłe, cechujące się nadmierną miłością do niezdrowego, tłustego jedzenia. Jednak żadna skrajność nie jest dobra. Ortoreksja to zaburzenie, które charakteryzuje się nadmierną miłością do… zdrowego jedzenia. Wówczas zaangażowanie się, w wydawałoby się słuszną ideę, doprowadza tak samo jak niezdrowe jedzenie do opłakanych skutków. Ortoreksja to groźne zaburzenie, tym bardziej, że z początku w ogóle trudno je dostrzec. Mało tego, otoczenie popiera wybór takich osób. Zdrowe odżywianie jest przecież w modzie i nikt go nie kwestionuje, dlatego tym przychylniej się na nie patrzy. Problemu z pewnością nie dostrzeże osoba zaburzona, a gdy w końcu innym otworzą się oczy, może się okazać, że niezdrowe nawyki już poważnie odbiły się na zdrowiu i psychice takiej osoby. Oto kilka niepokojących objawów świadczących o tym, że i ze zdrowym stylem życia można przesadzić.
- Wyznaczanie sobie coraz nowszych celów. Z początku wszystko jest pozytywne. Z diety wyrzucone zostają wszystkie niezdrowe przekąski, biały chleb, pizza, pączki, rafinowany cukier, słodycze, gluten, mleko. Na tym pasowałoby poprzestać, ale osoby zaburzone zawsze znajdą coś, co jeszcze trzeba odrzucić. I tak nawet dieta wegańska oparta na surowych owocach i warzywach nieoczekiwanie zaczyna się kurczyć.
- Nadmierna perfekcyjność. Nikt nie lubi osób, które są nadmiernie perfekcyjne, ponieważ są również wymagające, przede wszystkim dla siebie. Osoby z manią perfekcji są często narażone na choroby na tle jedzenia. Za wszelką cenę chcą trzymać się obranego planu, a czasem nie zauważają, że idzie on w całkiem złą stronę.
- Obsesyjne wyszukiwanie informacji o jedzeniu. Osoba zaburzona poszukuje coraz to nowych, często nawet egzotycznych potraw, o których większość osób nigdy nie słyszała, ale są zdrowe. Zaczyna zamawiać jedzenie przez internet lub kupować wyłącznie w jednej sieci sklepów ze zdrową żywnością. Jest zainteresowana wyłącznie jedzeniem z ekologicznych upraw. Pojawia się u niej zaintersowanie metodami oczyszczania wody oraz neutralizacji potencjalnie niebezpiecznych składników. Obsesja dotyczy także opakowań produktów.
- Lęk przed chemicznymi dodatkami. Osoby zaburzone obawiają się, że jedzenie jest skażone toksynami, takimi jak pestycydy, nawozy sztuczne, sztuczne dodatki chemiczne, słodziki. Martwią się, że rośliny mogły rosnąć przy drodze szybkiego ruchu i zostać nasycone ołowiem. Z początku osoby takie mają skłonność do odczytywania etykiet opakowań, ale z czasem przestają im wierzyć i według własnego uznania odrzucają kolejne pokarmy, jakie według nich im nie służą.
- Unikanie stołowania się poza domem. Osoby z ortoreksją zwykle mają w domu i w pogotowiu przygotowane zdrowe porcje jedzenia oraz czystą wodę do picia. W gościach odmawiają jedzenia, nie wiedząc jakie ma źródło pochodzenia i co zawiera. Nigdy nie jedzą tego co wszyscy na mieście. Pojawiające się pytania zbywają wymówkami, na przykład twierdząc, że są chore na celiakię lub mają alergię na większość potraw.
- Nieświadomość zaburzenia. Osoba zaburzona ma wysokie przekonanie o tym, że jest sposób odżywiania jest jedynym słusznym. Wszystkie negatywne opinie i krytykę traktuje jako atak i tym bardziej upiera się przy swoim. Pojawia się w niej przekonanie, że tak naprawdę inne osoby są po prostu zazdrosne, ponieważ nie stać ich na podobne poświęcenie i nie umieją zapanować nad własnym życiem. Często pojawia się współczucie dla tych osób, ze względu na to, że ich życie jest według osoby zaburzonej niezdrowe.
- Obawa o najbliższych. Osoba zaburzona często obawia się o swoich najbliższych i czuje współczucie wobec nich, ponieważ według niej żyją niezdrowo. Martwi się, że wkrótce zapadną na choroby, w tym ciężkie nowotwory i odejdą w cierpieniu. Dlatego taka osoba ma tendencję do próby wyegzekwowania od rodziny podobnego postępowania, prezentowania im zdrowych potraw i namawiania by zjadali tylko takie.
- Brak przyjemności jedzenia. Jedzenie w życiu osób zaburzonych istnieje wyłącznie po to, by przetrwać. Nie musi mieć atrakcyjnego smaku, ani wyglądu, jedyne kryterium jest takie, by było zdrowe. Niejednokrotnie takie osoby jedzą mechanicznie, nie czując w ogóle przyjemności.
- Odzyskanie poczucia sensu życia. Każdy człowiek potrzebuje jakiegoś celu w życiu. Jeśli zauważy, że coś daje mu satysfakcję oraz podnosi jego poczucie wartości, prędko z tego nie zrezygnuje. Zgromadzona wiedza na temat zdrowego trybu życia, poczucie bycia autorytetem, obsesja na punkcie misji, jaką rzekomo posiada osoba zaburzona dają właśnie takie rezultaty. Nawet jeśli inni nie są zainteresowani słuchaniem, lub są zmęczeni ciągłym nagabywaniem, ona nie rezygnuje, sądząc, że postępuje słusznie.
- Poczucie winy. Bywa tak, że z początku nawet osoby dbające o zdrowie skuszą się na niezbyt zdrową przekąskę. Mają wtedy wielkie poczucie winy, a niekiedy rozwijają się u nich skłonności do karania siebie. Często karą jest jeszcze bardziej restrykcyjna dieta oraz mocniejsze postanowienia „poprawy”.