Istnieje wiele uzależnień. Jednak większość osób, słysząc o uzależnieniu od jedzenia dziwi się. Jedzenie to przecież życie. Każdy musi jeść, a jeśli nie będzie, to umrze. Dlatego jak można mówić o uzależnieniu? Tymczasem jemy, by żyć, a nie żyjemy dla jedzenia. Osoby uzależnione od jedzenia przypisujemy do tej drugiej kategorii. W skrajnych przypadkach całe ich życie jest podporządkowane tylko jednemu. Jedzą, ponieważ to uwielbiają, lub sądzą, że tak jest. Tak naprawdę uzależnienie od jedzenia idzie w parze z wielką depresją. Jedzenie jest wielkim pocieszycielem, a do tego bardzo łatwo dostępnym. Jednak jak to we wszystkich uzależnieniach bywa, trzeba jeść coraz więcej, aby czuć się spełnionym. A to prosta droga do wielu patologii. Przedstawiamy kilka pierwszych objawów wskazujących na to, że znajdujemy się na drodze do uzależnienia od jedzenia.
- Jedzenie bez odczuwania naturalnego głodu. Głód jest sygnałem od organizmu mówiącym o tym, że pora coś zjeść. Dawniej ludzie jedli gdy poczuli się głodni. Współcześnie coraz mniej osób odczuwa naturalną potrzebę zjedzenia czegoś. Wiele matek i babć dba o to, by ich dzieci i wnuki nigdy nie chodziły głodne. Dlatego karmią je co godzinę, dbając o to, by jedzenie było smaczne i aby dzieciom było przyjemnie. Jedzenie kiedy nie odczuwa się głodu ma na celu zwykle również zabicie nudy, poprawienie nastroju. Mała przekąska, dodatkowy deser od czasu do czasu nie są niczym złym, ale jeśli człowiek nie może się bez tego obejść, jest to sygnał, że coś jest nie tak.
- Podjadanie wieczorem i w nocy. Wieczór to czas kiedy większość ludzi może nareszcie nieco odsapnąć. Wtedy właśnie szukają prostych i łatwo dostępnych rozrywek, jakim jest jedzenie. Także oglądanie filmu nie może obyć się bez chipsów lub popcornu. Ale na tym nie koniec. Takie przekąski pobudzają apetyt i sprawiają, że człowiek staje się jeszcze bardziej głodny. Po zjedzeniu miski chipsów i wypiciu piwa ssanie w żołądku pogłębia się. Nocne podjadanie z lodówki staje się nawykiem, ale też przyjemnością, bez jakiej z czasem trudno już zasnąć.
- Niski poziom serotoniny. Osoby uzależnione od jedzenia mają niski poziom serotoniny i w ten sposób próbują to naprawić. Węglowodany pozwalają na uwolnienie tego hormonu, lecz na stosunkowo krótki czas. Brak serotoniny może doprowadzać do rozwoju choroby psychicznej, czyli depresji. Im niższy nastrój, tym więcej jedzenia jest pochłaniane.
- Napady kompulsywnego jedzenia. Osoby cierpiące na uzależnienie od jedzenia w zależności od stopnia zaawansowania choroby cierpią sporadycznie lub stale na napady wilczego głodu. Nie ma wtedy znaczenia co się je, tracą nad tym kontrolę. Jednocześnie bunt organizmu, taki jak ból żołądka, mdłości, wzdęcia, nie są motorem do tego by przerwać ucztę.
- Stwarzanie pozorów. Jedzenie jest rzeczą naturalną, jednak dla osób uzależnionych niekoniecznie. Doskonale zdają sobie sprawę z tego, że mają jakiś problem i chcą go skrzętnie ukryć. Panicznie obawiają się uwag na temat swojej wagi, czy pytań ze strony rodziny, dlatego udają, że wszystko jest jak w najlepszym porządku. Bywa, że robią wszystko by w towarzystwie zachowywać się pod kontrolą, jedzą małe ilości pokarmów i odmawiają na przykład dokładki, by potem najeść się do nieprzytomności.
- Ukrywanie jedzenia. Osoby uzależnione od jedzenia często chomikują je na czarną godzinę w różnych miejscach. Na przykład w pralni, łazience, oraz oczywiście w swoim pokoju. Noszą je w torbie lub plecaku, by w wolnej chwili wymknąć się do toalety. Chowają jedzenie tak, że trudno je znaleźć. Starają się także ukryć ślady po nadmiernym obżarstwie, chowając również papierki po przekąskach, wyrzucając je poza domem. Osoby zaburzone mają wielkie poczucie winy z powodu tego co robią, lecz nie umieją odmówić sobie następnym razem.
- Jedzenie jako nagroda i pocieszyciel. Stosowanie jedzenia w przypadku pozytywnych i negatywnych emocji jest prostą drogą do uzależnienia. Jedzenie w naszej kulturze często jest pocieszycielem w razie stresu i w chwili smutku, oraz nagrodzeniem siebie w przypadku jakiegoś sukcesu. Jeśli nie można obejść się bez jedzenia słodkości w obu przypadkach, jest to niepokojące.
- Niecierpliwość. Osoba, jaka ma symptomy uzależnienia od jedzenia nie jest w stanie poczekać na posiłek. Musi zjeść jak najszybciej. Doprowadza to czasem do skrajności, na przykład zjedzenia przeterminowanego produktu, albo przypadkiem znalezionego. Podczas zakupów uzależnieni mają tendencję do otwierania paczek w supermarketach.
- Myśli stale krążą wokół jedzenia. Pierwszą myślą po przebudzeniu jest przyrządzenie śniadania, a gdy tylko ono się kończy dotyczą obiadu. W dni wolne osoby zaburzone przeszukują całe mieszkanie w poszukiwaniu czegoś słodkiego, chociaż wcale nie są głodne. Stale odczuwają potrzebę żucia czegoś. Żucie daje uczucie spokoju oraz pozwala skupić się na danych czynnościach. Ręce same wędrują do miseczki z czymś smacznym. W ten sposób pochłanianych jest tysiące kalorii, nawet nieświadomie.
- Nie można powiedzieć sobie stop. Osoby z zaburzeniami odżywiania nie umieją sobie odmówić. Gdy zamawiają pizzę często nie są w stanie poprzestać na pierwszym kęsie, a zjadają całą sami.